Á morgun, Á morgun, Á morgun

ég lofa því. Síðan rennur morgundagurinn upp og ekkert gerist. Þá heyrist aumlegt loforð, á Föstudaginn ég lofa því. Föstudagurinn rennur upp og ekkert gerist. Næsta sem gerist er að slökkt er á símanum og þögnin ein í boði. Loforðin svikin viku eftir viku og mánuð eftir mánuð. Saman sagan byrjar á hverjum mánudegi, á morgun, á morgun. Ég og margir aðrir er búinn að fá ógeð á þessari setningu.

Síðan er allt keyrt í gjaldþrot og loforðin ein óma í hausunum á þeim sem sviknir voru. Svörin í dag eru, ég skulda engum neitt. Kokhraustur nýkominn út úr því að keyra fyrirtæki númer tvö ef ekki þrjú í gjaldþrot gengur loforðaskúrkurinn um götur og ber út lygi og óþvera um það hvað þeir sem hann skuldar eru miklir lygarar  og ómerkingar að halda því fram að hann sjálfur engilinn skuldi þeim eitthvað. 

Hann sjálfur engillinn sem er nýbúinn að skilja fjölda manns eftir í skuldasvaði eigin skítverka, þvílík ósvífni að halda því fram að loforðaskúrkurinn skuldi einhverjum eitthvað. Þessi loforðaskúrkur gerði nefnilega nákvæmlega sama og þessi aðili hér, hann dró sér vörslufé sem aldrei var skilað inn.

Nú bregður svo við að loforðaskúrkurinn notar að því best menn vita nafn konu sinnar í nýstofnuðu fyrirtæki, sem mun vera alkunn leið manna sem þennan leik stunda, þegar þeirra eigið nafn er orðið minna virði en notaður klósettpappír. Nú er hægt að byrjað loforðaræðuna upp á nýtt og fletta upp í afsökunarbókinni og byrjað á bls. eitt. Blaðsíðurnar eru um það bil 730 sem sagt ný afsökun á hverjum degi í tvö ár, en það er um það bil líf tíminn á síðasta fyrirtæki hjá loforðaskúrknum. Og því sem var þar á undan að sögn.

Það sem er svo það svívirðilegasta við þetta allt saman er að notaðar eru eigur almennings við þessi skítaverk. Trú margra er sú að svona mönnum hegnist fyrir þótt síðar verði, ég hef þá trú líka.

Góðar stundir.