Það setur að mér hroll við svona fréttir.

Þegar ég les fréttir af skipum og bátum sem farast fæ ég undantekningarlaust hroll. Það er eiginlega ekki hægt að lýsa því í fáum orðum hvernig það er að lenda í sjóslysi. Eitt er þó víst að þeir sem lenda í sjóslysum og upplifa það að sjá nánast ekkert annað en skaparann með opnan arminn tilbúinn að taka við manni verða í fæstum tilfellum samir á eftir.

Að lenda í sjóslysi þar sem skipið manns ferst er þvílík raun að mörg ár ef ekki áratugi getur tekið að ná sér sæmilega, flestir ef ekki allir ná sér aldrei að fullu. Barátta við náttúruna í þessu tilfelli sjóinn er ekkert grín, svona hlutir gerast venjulega þegar veður eru slæm og þá erum við bara pínulítil peð sem upplifum okkur vanmáttug fyrir ægisöflunum. Kraftur og þrek er ansi fljótt að hverfa, svo ekki sé talað um kuldann.

Lífið fer í gegnum hugann á örskotsstundu og einnig allt það sem átti eftir að gera, konan, börnin góðu stundirnar, þetta fer allt eins og flassmynd í gegnum hugann á hraða ljóssins, síðan upphefst baráttan við sjóinn og hún er erfið, hann er óvæginn, sterkur og skratti kaldur. 

Nú eru liðin rúm 30 ár frá því að ég lenti í frekar slæmu sjóslysi, til allrar hamingju fórst enginn en það stóð mjög tæpt. Í því slysi var eins og oft áður þegar sjóslys verða var kolvitlaust veður og skítakuldi enda gerðist þetta í nóvember. Fyrsta áfallið er að upplifa það að skipið manns, skipið sem maður treystir er að farast. Síðan fylgja mörg annarskonar áföll í kjölfarið sem verður ekki lýst hér í þessari grein. ( kemur kannski síðar hver veit?)

Þótt það séu liðin þetta mörg ár frá því að ég lenti í þessum ósköpum gleymist þetta aldrei. Ég hef alltaf stundað sjóinn og verið skipstjóri til margra ára, þessi atburður blundar alltaf undir niðri og gerir það að verkum að ég er stöðugt að fylgjast með öllu sem er í gangi fyrir utan skipið hjá mér. Þetta er þó ekki þannig að um hræðslu sé að ræða, þá væri ég löngu hættur. Heldur er þetta einhver ómeðvituð aðgæsla sem gerist sjálfkrafa án þess að það trufli aðrar athafnir. Ég fyllist af sorg þegar kollegar mínir, hvar sem í heimi þeir eru staddir lenda í svona ósköpum. 

Þetta myndband minnir okkur á það hvað við erum að glíma við.

Fjórir sjómenn fórust og eins er saknað við Alaska

Athugasemdir

[Hafsteinn Viðar Ásgeirsson, 24.3.2008 kl. 16:29]

Hvar varstu í svona hrylling Halli?

[Hallgrímur Guðmundsson, 24.3.2008 kl. 16:53]

Sæll félagi,  2. nóvember 1977 voru SA 8 - 10 vindstig með suðurströndinni, það gekk á með éljum. Báturinn hét Gullfaxi SF frá Hornafirði, við vorum að fara til Eyja eða Þorlákshafnar með fullfermi af síld.

Það er ekki alveg vitað hvað gerðist nákvæmlega en líklega gáfu sig uppstillingar í lestinni, báturinn fór á hliðina með hraða ljóssins og rúllaði síðan á hvolf, það var hauga sjór eins og gefur að skilja. Það sem bjargaði okkur þarna var að kokkurinn var nýbúinn að ræsa í mat og hann og II vélstjórinn voru að fara út úr brúnni BB megin þegar báturinn hreinlega datt á STB hliðina. Þeir náðu öðrum björgunarbátnum sem við komumst svo allir í.

Síðan átti mikið eftir að gerast sem ég skrifa kannski um hér á síðunni við tækifæri. Það má til gamans geta þess að sonur kokksins er einn af bloggvinum mínum hann Sigfús Már. Steini á Skálafelli en það er kokkurinn bjargaði lífi okkar að mínu mati, við hefðum flestir verið sofandi þegar þetta gerðist ef hann hefði ekki verið svona streit á því að við skildum éta á réttum tíma og ekkert helv.... röfl.

Fyrst við erum að tala um þetta mál væri það ekki svo vitlaust að skrifa þessa sögu í heild sinni eins og hún gerðist. Ég man þetta enn eins og gerst hefði í gær, þetta gleymist aldrei. 

[Hallgrímur Guðmundsson, 24.3.2008 kl. 17:00]

Ps. Ég gerði á sínum tíma ritgerð um þessa sjóferð þegar ég var í Stýrimanaskólanum í Eyjum. Þetta er rétt smá sýnishorn af því sem gerðist, það sem átti eftir að koma var ferðalag dauðans, nema dauðinn tapaði þarna í þetta skiptið.

[Hallgrímur Guðmundsson, 24.3.2008 kl. 17:13]

Ég náttúrulega gleymdi að segja frá því að þetta gerðist skammt austan Skarðsfjöru.

[Hallgrímur Guðmundsson, 24.3.2008 kl. 17:46]

Ég er að flauta á lyklaborðinu þennan daginn.. Þetta var að sjálfsögðu 3 nóvember 1977..

[Hafsteinn Viðar Ásgeirsson, 24.3.2008 kl. 18:20]

Ok, já ég man eftir þessu slysi...en allir sluppu með skrekkinn..

[Sigmar Þór Sveinbjörnsson, 24.3.2008 kl. 18:23]

Heill og sæll Halli og þakka þér fyrir þetta blogg um sjóslys. Það er auðvitað ekki auðvelt að skrifa þetta fyrir mann sem hefur lent í alvarlegu sjóslýsi, en mín skoðun er sú að umræða um sjóslys og slysavarnir til sjós virðist ekki vera í tísku í dag því miður. Það eru alltof margir sjómenn sem hafa farist við Íslandsstrendur á undanförnum árum þó allra síðustu ár hafi dauðaslysum fækkað. Sem dæmi get ég nefnt að við voru 47 strákar í Eyjum sem voru fæddir 1946 af þessum 47 peyjum voru við 12 sem ákváðum að gera sjómennsku að ævistarfi og af þessum 12 eru 4 dánir í 3 sjóslysum eð 33%. Það er í raun skrítið hvað fáir sjómenn sýna þessum málum áhuga og tjá sig um öryggismál , það þarf virkilega að vekja upp þá umræðu.

kær kveðja

[Hallgrímur Guðmundsson, 24.3.2008 kl. 21:46]

Já Hafsteinn við sluppum með skrekkinn, það er svo sannarlega rétta orðið.  Sæll Simmi þetta er alveg rétt hjá þér umræðan er eins og um feimnismál sé að ræða því miður. Ég held að við séum bara tveir af átta manna áhöfn sem erum á sjó eftir þetta slys. Þeir sem byrjuðu aftur hættu fljótlega að mig minnir, einn er þó dáinn og drukknaði hann í Seyðisfjarðarhöfn fyrir nokkrum árum, blessuð sé minning hans. Ég tók ákvörðun um það áðan að skrifa þessa sögu og birta hana hér á síðunni minn, það tekur smá tíma að gera þetta enda er þetta vandmeðfarið mál og rifjar alltaf upp frekar óþægilega hluti sem maður ýtir frá sér svona dags daglega. Svona hlutir eiga alveg heima í umræðu hjá almenningi og eru eiginlega nauðsynlegir. Við vorum heppnir, það hafa ekki allir verið það því miður.

[Guðrún María Óskarsdóttir., 25.3.2008 kl. 00:17]

Sæll Hallgrímur.

Þörf umræða en of sjaldséð, miðað við hin mörgu slys af þessum toga sem orðið hafa hér við land.

kv.gmaria.