Svona sé ég hlutina

lau. 5.4.2008

Íslensk stjórnvöld hafa beðið álitshnekki á erlendri grund.

Álit manréttindanefndar Sameinuðu Þjóðanna um íslenska kvótakerfið er álitshnekki fyrir íslensk stjórnvöld. Meðan Ingibjörg Sólrún rembist eins og illa reyttur kjúklingur tjóðraður við staurinn að fá blessun erlendis og inngöngu í öryggisráð Sameinuðu þjóðanna með tilheyrandi kostnaði, tekur hún beinan þátt í mannréttindabrotum á Íslandi. Lausnin sem Ingibjörg Sólrún sá á þeim mannréttindabrotum sem hún styður voru vægast sagt einkennileg. Byggðarkvóti skyldi á uppboð, með öðrum orðum ríkisrekið braskkerfi. Dæmi nú hver fyrir sig.

Í fréttinni segir meðal annars " Ef við kæmumst ekki í ráðið væri framboðið engu að síður búið að skila þeim árangri að málstaður Íslands hefði verið styrktur erlendis"

Nú vakna hjá mér ýmsar spurningar. Hvaða málstað er Ingibjörg að tala um? Er hún að tala um undirlægjuhátt gagnvart Kananum og stuðningi við drottnunaráráttu þeirra viða um heim ef einhverjar auðlindir eru með í spilunum? Yfirlýsingu og stuðning forsætisráðherra við fjölgun hermanna í Afganistan, hvað er hún að meina ég bara spyr?

Hún er kannski að tala um algjörlega skoðunarlausa stefnu stjórnvalda á málefnum fyrir botni Miðjarðarhafs og því ofríki og ofbeldi sem Ísrael beitir nágranna sína.

Mín skoðun er sú að Ingibjörg Sólrún hafi ekki bara niðurlægt sjálfan sig heldur konur almennt á vesturlöndum á ferð sinni um Afganistan hneigjandi sig í allar áttir með slæðu á hausnum, þið bara fyrirgefið en það er ekki siður í okkar landi. Ekki nema þá siðarpostular íhaldsins séu nýbúnir að illeiða það í Íslenskt samfélag án ritstuldar, hver veit? Ég bara spyr hverjum var hún að þóknast?

Nei væri ekki nær fyrir slæðudrottninguna Ingibjörgu að hægja aðeins á sér og líta í þau verkefni sem eru hvað mest aðkallandi hér heima á landinu bláa? Og dettur mér þá fyrst í hug að afnema þau mannréttindabrot og mismunun sem framin eru á okkur sjómönnum.

Góðar stundir.